X-factor

(Deze column is gepubliceerd in het magazine J/M voor Ouders naar aanleiding van de lezerswedstrijd X factor van ouders)

Misschien herinnert u zich mij nog, al kan ik me goed voorstellen dat u me vergeten bent. In 2009 heb ik meegedaan met X-factor II. Ik zong het nummer “Seven Nations Army” van The White Stripes.

“U hebt een stem van een valse kraai”, was het commentaar van Gordon. Vergeleken met andere kandidaten kwam ik er goed vanaf.
Stacey Rookhuizen zag wel iets in me maar vond mijn dans ondermaats.
Eric van Tijn vond dat ik “gewoon geen X-factor had.”

Daarna heb ik nog audities gedaan bij Popstars, Op Zoek naar Zorro, The Sing-off en The Voice of Holland. Bij The Voice keek ik drie minuten lang tegen vijf rugleuningen aan. In de verte zag ik Jeroen van de Boom een kop koffie halen. Hij dacht zeker dat ik dat niet zag. Ik denk dat men simpelweg mijn talent niet ziet.

Tegenwoordig treed ik op voor mijn zoontje C, bijna drie is hij. Het repertoire van K3 kent voor mij geen geheimen maar ik zing net zo makkelijk nummers van U2. Daarnaast vertel ik C mijn grappen. M´n vriendin M kent ze allemaal al: “Ja J, leuk hoor maar die grap heb ik al honderd keer gehoord.” C is een dankbaar publiek en hoe vaker ik de grap vertel, hoe leuker hij het vindt. Verder goochel ik, speel ik mime, vertel ik verhalen. Eigenlijk ben ik een allround entertainer. C vindt het allemaal prachtig, C vindt mij onvoorwaardelijk leuk.

Iedereen denkt dat het bij de X-factor gaat om de persoon die auditie doet maar dat is geheel subjectief. Het publiek bepaalt of de kandidaat de X-factor heeft. En voor C heb ik de X-factor. Dat is me duizend keer meer waard dan het oordeel van Gordon, Stacey of Eric.