TANDARTS

(Gepubliceerd op www.nederlands.nl, 28 mei 2009)

Ik kijk naar een vergeelde poster aan de muur die toont hoe ik m’n tanden moet poetsen. Het geluid van een boor overstemt de rustgevende muziek van SkyRadio. Hoorde ik nou iemand schreeuwen? Op een tafeltje liggen een stapel Libelles, Story´s en Donald Ducks van vorig jaar. Er komt een vrouw met een jongetje binnen. Ze pakt een Libelle en gaat precies naast me zitten, terwijl er aan de andere kant van de kamer toch nog drie plaatsen over zijn. Het jochie, ik schat zo´n jaar of acht, begint aan m’n broekspijpen te trekken. Z´n moeder bladert onderwijl door een Libelle.

Toen ik zo oud was, kwam de tandarts nog naar school. Dat was een norse Chinese man van middelbare leeftijd met een tang van een assistente.
“Heb je je melktanden nog?” vroeg hij altijd streng.
Wist ik veel of ik die had. Uit angst zei ik standaard: “Ja, meneer.”

Ieder jaar vond hij één of meer gaatjes. Ik snapte er niets van, want ik had nooit kiespijn. Later begreep ik het wel. De schooltandarts boorde onnodig kiezen van mij en andere brave schoolkindertjes en declareerde de rekening bij het ziekenfonds. M’n gebit ziet er nu uit als de binnenstad van Bagdad na de inval van Bush. De klootzak, m’n schooltandarts, zou aangeklaagd moeten worden wegens misdaden tegen het gebit.

Ondertussen zit ik nog steeds in de wachtkamer van m’n huidige tandarts. Het jochie zit nu op m’n schoot. Na de lagere school ben ik naar deze tandarts gegaan. Sindsdien heeft hij één gaatje gevonden. Het is een sympathieke kerel bovendien. En toch ben ik gespannen.

“Meneer L.”, ik word vriendelijk binnengeroepen door de tandartsassistente.
“Hebt u nog klachten?” vraagt de tandarts, als ik op de stoel plaatsneem.
Die heb ik niet. Terwijl de stoel langzaam naar achteren gaat, trekt hij een scherp licht en een stel afschrikwekkende tangen naar mij toe. Ik knijp m’n ogen stijf dicht. In gedachten beloof ik hem plechtig nog beter te poetsen.
Na een minuut komt hij met de diagnose: “Het ziet er weer prima uit. U mag over een half jaar terugkomen.”

Als ik de kamer uitkom, zit de moeder nog steeds in de Libelle te bladeren. Opgelucht zwaai ik naar het jochie.

5 maart 2009