KAKA MORGANA

(Gepubliceerd in Maasstad Weekbladen, editie 8 juli 2009)

In het begin dacht ik: waar doen die ouders zo moeilijk over? Maar toen dronk mijn zoontje C. alleen nog maar melk. Het verschonen van een luier was een fluitje van een cent en de geur viel reuze mee.

Nu is C. acht maanden verder en eet hij potjes Olvarit, fruithapjes, koekjes en mee met de pot. “Wat je zaait, zal je oogsten,” zei een wijs iemand eens. Minstens tien keer per dag loop ik daarom met de oogst naar de vuilnis. Als deze oogst wordt omgezet in biobrandstof, zou het gehele olieprobleem opgelost zijn.

Maar sinds kort doet zich een merkwaardig verschijnsel voor, kaka morgana. Dat is een verschijnsel waarbij je poep ruikt die er niet is..

Regelmatig zeggen M. en ik tegen elkaar: “Ruik jij iets? Zou hij gepoept hebben?” We willen er niet te laat bij zijn. Voor je het weet, loopt de derrie aan de achterkant van zijn luier eruit, hup zo zijn romper in. We houden C. dan onder zijn oksels omhoog en brengen onze neuzen naar zijn achterste. In het openbaar wil dat nog wel eens voor gefronste wenkbrauwen zorgen, van omstanders welteverstaan. Twijfel. Als we de luier inspecteren, blijkt het vaak loos alarm.

Okay, dat zouden windjes kunnen zijn. Maar het gebeurt ook dat ik op m’n werk druk zit te typen en ins blaue hinein een vleugje poep ruik, terwijl C. toch gewoon op het kinderdagverblijf is. Very strange.

Of ik zit ’s avonds uitgeteld op de bank nootjes te eten en dan onder het aflikken van mijn vingers denk: het zal toch geen poep zijn. Op dat soort momenten hoop ik dat het een kaka morgana is.

1 juni 2009