De Nieuwe Einstein

Kijk daar gooit C zijn tuimelbeker in een boog door de lucht.
“Goed gedaan,” zeg ik trots.
Volgens mij was het een parabool, al kan het ook een hyperbool geweest zijn. Natuurkunde was niet mijn sterkste vak, scheikunde en wiskunde ook niet. Maar dat aanleg voor exacte vakken niet erfelijk bepaald is, laat C dagelijks zien. C is namelijk dol op natuurkundige, scheikundige en wiskundige experimenten.

Zit C in de kinderstoel, dan wil hij voor de zekerheid altijd even de zwaartekracht checken.
“Nee C, vandaag niet,” waarschuw ik hem.
Het is wel leuk en aardig al dat geëxperimenteer maar het wordt zo’n zooitje. Ik zie hem denken: de gravitatiekracht is een aantrekkende kracht die twee massa's op elkaar uitoefenen. En hup daar gaat zijn bord spaghetti. Inderdaad spaghetti valt naar beneden. En dat geldt ook voor fruit, bestek en vla.

Ook de wet van Newton kent voor C geen geheimen. Als hij een speelgoedkoe met een snelheid van 20 km per uur naar de tv gooit, dan komt er een barst in. Wat een slim ventje is hij toch! Het maakt overigens niet uit of het een LCD of een plasma is.

De laatste tijd is C geïnteresseerd in bacteriën. Wellicht hangt een en ander samen met zijn verkoudheid. Hij veegt zijn snottebel af aan mijn broek, aan de bank en het tapijt en onderzoekt vervolgens lachend wat er gebeurt. Voor zijn tweede verjaardag krijgt hij een microscoop.

Heel de dag door is hij bezig met wetenschappelijk onderzoek. De hardheid van de tafel testen met een auto. Waar smaakt potlood naar? Wat gebeurt er als je plast in bad? Past een boterham in een cd-speler? Op een dag wist ik het zeker, C wordt de nieuwe Einstein.

1 maart 2010