Coen Moulijn

Linksbuiten, het is een uitstervend ras. Zelden zie ik nog een linksbuiten zijn tegenstander passeren en een perfecte voorzet afleveren, zoals Coen Moulijn dat zo vaak deed. Tegenwoordig zet de trainer een rechtsbenige linksbuiten (Biseswar, Elia). Of de linkspoot in kwestie speelt liever ergens anders (Van Persie, Robben, Van der Vaart), alsof het een schande is om linksbuiten te spelen. Misschien is het wel angst om vergeleken te worden met de grote Coen Moulijn.

Een goede linksbuiten is snel, heeft een goede passeerbeweging en een voorzet op maat. Naast deze technische kwaliteiten bezit een echte linksbuiten een bijzondere karaktereigenschap. Hij is onbaatzuchtig, misschien wel altruïstisch. Door zijn voorzet biedt hij zijn ploeggenoot een kans om te scoren, een kans op eeuwige roem. Al is een linksbuiten in scoringspositie, dan nog zal hij de bal breed leggen op een medespeler. Onbaatzuchtigheid, het is een eigenschap die ik maar weinig tegenkom, binnen noch buiten het veld. Coen Moulijn was het. Hij maakte gemiddeld één keer per zes wedstrijden een goal maar dankzij Coentje scoorden Ove Kindvall en Cor van der Gijp vrijwel elke wedstrijd.

Moulijn was de beste linksbuiten van Feyenoord en wellicht van de wereld. Hij kon overal voor veel geld voetballen maar speelde zeventien seizoenen bij Feyenoord. Clubliefde noemen ze dat, geloof ik. Buiten het veld was Coen een aardige, aimabele man.  Daarnaast was de legende wars van sterallures. Het is een grote tegenstelling met de huidige generatie voetballers die minder getalenteerd zijn maar met glanzende zonnebrillen op in veel te grote auto’s van de ene naar de andere club hoppen.

Met het overlijden van het fenomeen verliest Feyenoord een groot clubicoon en Nederland een stukje vriendelijkheid.

5 januari 2011