 |
Analoge vrienden
(Deze column is ingestuurd naar de Grote Rotterdamse Schrijfwedstrijd. Thema dit jaar: 'vriendschap en andere ongemakken'. De inzending was niet de winnende column maar wel bij de laatste 10 van de 154 inzendingen)
Het is maandagavond als Bert me belt. Ik zit net naar Voetbal International te kijken.
“Het is uit met Chantal.”
Ik hoor een snik aan de andere kant van de lijn. Chantal en Bert hadden al drie maanden een relatie met elkaar.
“Ik kom naar je toe,” hoor ik mezelf zeggen.
Voordat ik het zelf weet, zit ik in de auto onderweg naar Bert.
“Kan je me dit weekend helpen met verhuizen?” vraagt Ger aan de telefoon.
Voor mijn vrienden sta ik altijd klaar maar voor verhuizen maak ik graag een uitzondering.
“Ehm…,” stamel ik.
In mijn hoofd zoek ik naar redenen en afspraken om er onderuit te komen maar er schiet me niets te binnen.
“Het wordt gezellig joh. Bert komt ook en ik haal een kratje bier.”
“Nou, ik weet niet of Bert…”
“Top, ik zie je zaterdag.”
Arsenal speelt vanavond tegen AC Milan. Ik kijk er naar uit om lekker languit op de bank te liggen met een biertje en een schaal nootjes. Wat wil een man nog meer? De telefoon gaat.
“Kom je vanavond Champions League bij me kijken,” vraagt John.
“Misschien kunnen we bij mij kijken,” probeer ik.
“Nee joh, ik heb een nieuwe 3dtv. Het lijkt alsof je naast Van Persie in de spits staat.”
Nou ja, wie wil dat nou niet?
Donderdagavond is trainingsavond. Ik haast me van mijn werk om thuis nog snel wat te kunnen eten. Dennis sms’t me hoe laat ik hem op kan halen. Dat ik hem ophaal, is blijkbaar vanzelfsprekend.
“Ben 19.30 bij je,” sms ik met mijn linkerduim, terwijl ik met mijn rechterhand een boterham met chocoladepasta in mijn mond stop. Uiteindelijk sta ik met brandend maagzuur om 19.30 uur bij hem op de stoep.
“Ik kom eraan.“ zegt hij door de huistelefoon.
Om 19.45 uur komt hij ten slotte naar buiten.
“Morgenavond Ierse Pub?” vraagt Ron na de training.
Ik slaak een zucht van vermoeidheid. Het liefst zou ik lekker op de bank naar een film kijken. Verstand op nul en blik op oneindig. Even lekker niets. Maar vrijdagavond om tien uur sta ik naar een hele slechte band te kijken in een veel te drukke pub.
Soms zou ik wel eens willen dat ik alleen digitale vrienden had, Facebook- of Twitter-vrienden. Als ik dan een keer ongestoord thuis wil blijven, zet ik mijn laptop uit en dan zijn ze er niet.
1
april 2012
 |
| Colofon |
| Disclaimer |